Duma i upokorzenie

"Wie pani, tak to jest z tymi uszkodzonymi. No przecież ja mu tu nic nie zrobię z tym torbielem. Oddział zamknęli w szpitalu, niech to pani tak zostawi"

Od jakiegoś czasu przyjęłam strategię niereagowania . Jest ona jedyną słuszną bo inaczej zużywa się wszystkie pokłady cierpliwości, które są nieodnawialne a będą jeszcze potrzebne raczej do końca życia.

Będziesz mi jeszcze potrzebny może do wypisania jakiegoś skierowania.

Na liście osób do pomocy zapisano- wypisywacz skierowań

Od dłuższego czasu zastanawiam się dlaczego inne niepełnosprawności wzbudzają "litość" i pieniążki ze zbiórek a Młody gdziekolwiek się pojawi to jest raczej żywym powodem niepotwierdzonego zagrożenia

Dumę mogę sobie wsadzić

Potrzebujemy różnych form pomocy więc szukam ludzi którzy nie upokarzają

To jest system wypracowany doświadczeniem oraz przemianą. 

To nie Młody jest problemem

Na chłodno wykonuję kilka telefonów, wizytuję specjalistów najpierw bez "uszkodzonego", zadaję pytania -klucze

Diagnozuję z google ( to zabronione!) co skraca czas od wykrycia schorzenia ( skrzętnie ukrytego w zapętlonej głowie mojego syna) do podania odpowiedniego leku

To co dla behawiorystów jest zachowaniem , dla mnie jest wskazówką informacyjną. 

Na liście wskazówek zapisano:

Wydaje z siebie głośne dźwięki nie do zniesienia - zapalenie ucha

W miarę upływu lat lista się wydłuża, zostanie testamentem kiedy będzie można go komuś przekazać

Póki co- czytam tę zamkniętą tylko z pozoru książkę i dopisuję tłumaczenie

To jest naprawdę proste , kiedy się odrzuci archaiczne poglądy i  "naukowe" schematy

Ta zmiana już się dokonuje. Powoli, punktowo. Jest szansą na bezpieczną przyszłość.

Dociera do odpowiednich środowisk.

Celem jest by dotarła do świadomości społecznej

Na to pracujemy

Codziennie

Codziennie

Codziennie 

I z tej pracy jestem DUMNA